Familiedrama

Er zit een koppel tachtigers op het terras. Zij was ooit mijn lerares Nederlands en Engels. Een vrouw die literatuur en cultuur ademde, en die onvermoeibaar haar liefde voor de letteren op ons probeerde over te brengen. Haar echtgenoot was iets in een grote overheidsinstelling. Bij de post, de elektriciteitsmaatschappij of het spoorwegbedrijf. Een belangrijk man, die regelmatig door de krant of de tv werd geïnterviewd. Ik herinner me dat het in het nieuws kwam toen hij aankondigde dat hij met pensioen ging om voor zijn zieke vrouw te zorgen. Nu zitten ze hier, op hetzelfde terras als ik. Ze vallen op, want hij praat in rijmvorm, en nogal luid. Ik hoor hem tegen haar zeggen:

Ach lieve schat, heb je nog niets gehad, wat zal het wezen, wat zal het zijn, een ijsje met frezen, of een goed glas wijn?

Uit niets kan ik afleiden dat ze de inhoud van zijn versje begrepen heeft. Maar haar ogen gaan glinsteren en ze klapt aandoenlijk in haar handjes, terwijl ze kirt : … avo! … avo! Haar blijheid doet hem stralen. Ik kan er niet naar blijven kijken. Ik vouw mijn krant open en lees de gruwelijke details van een familiedrama.