Roos

Vandaag wilde ik gaan schrijven over het starstruck knuffelmeisje dat ik gespot heb bij de festivalbar. Het bewuste meisje lokaliseert beroemdheden, die ze op ontwapenende wijze verleidt tot bijzonder lijfelijke omhelzingen, waarvan ze vervolgens selfies neemt. Aan dat speciale meisje zou ik een ode gaan schrijven. Maar helaas. Gisteren had ik nog een vouwfiets. Nu heb ik die niet meer. Hij is door iemand ontvoerd. Deze morgen liep ik aldus een leegte tegemoet. Door dit voorval staat mijn hoofd niet meer naar ontwapenende knuffelmeisjes. In plaats daarvan sla ik me voor de kop omdat ik weigerde om de afgesloten fietsenstalling te gebruiken. Ik loop als een zombie door de stad, alsof het arme ding daar ergens ligt te wachten op bevrijding. Morgen komt Roos Rebergen naar het festival. Ik wou dat ik eenmalig een starstruck knuffelmeisje was. Ik verlang geen foto. De troostende armen van Roos volstaan. Of gewoon een paar woorden uit haar mond. De boerderij krijgt een spuitje. Zonder verdoving. Bijvoorbeeld. Ooit werd er bij ons ingebroken terwijl we een voorstelling speelden. Het oude hondje van de buren blafte. De inbrekers vluchtten. Zonder buit. Dat was cool. De buren moesten het hondje onlangs laten inslapen. Met een spuitje.