Trekhaak

Zes jaar geleden had Merel ruimte nodig. Ze stopte haar spullen in de auto en ze vertrok. Jerry – haar kat – liet ze achter. Ik miste Merel minder hard dan ze verwacht had. Ze kwam immers driemaal per week langs, om te zien hoe Jerry het stelde. Op dagen waarop Merel niet langs kwam, belde ze om te vragen hoe Jerry het stelde. Merels auto miste ik wel. Daarom kocht ik er zelf een, bij een handelaar in tweedehandsauto’s, die me door iedereen afgeraden werd. Na drie weken ging de radiator stuk. De autoverkoper was niet schuldig. Een terreinwagen begon plots achteruit te rijden en boorde zijn trekhaak in mijn nieuwe tweedehandswagen. Ik zag het wel aankomen, maar kon de claxon niet meteen vinden. Achteraan op de terreinwagen kleefde een sticker met daarop: Zeg niet te gauw, ‘t is weer een vrouw. Ik bleef in de auto zitten omdat ik onbedaarlijk moest lachen om die sticker, wat in de omstandigheden een beetje ongepast was. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en ademde diep in en uit, tot het over ging. Ik deed mijn ogen open, en proestte het meteen weer uit toen ik merkte dat de chauffeur een man was.