Zonneschijn

Sedert het uitbreken van de coronapandemie poetst mijn buurman drie keer per week zijn auto. Gehuld in chirurgische handschoenen en een filterend mondmasker bedreigt hij met zijn hogedrukreiniger eenieder die zich op minder dan anderhalve meter van zijn voertuig waagt. Naast zijn voordeur heeft hij een pompje met ontsmettingsalcohol vastgeschroefd. En een familiepak oorstokjes, om op de bel te drukken. Er zijn nog andere tekenen dat buurman zijn levensvreugde teruggevonden heeft. Na zes lange jaren van stilte weerklinkt de laatste tijd weer steeds vaker muziek uit zijn achtertuin. De gettoblaster is terug! Op zondag staat het ding luidkeels afgestemd op de Pré Historie. Aan de andere van de schutting zit ik dan al een kwartier van tevoren in stilte te wachten op de begintune. Buurman kweelt uit volle borst alle hits van vroeger mee. De volgende twee uren doezel ik zachtjes weg in de lentezon. Onder invloed van nostalgische gevoelens. En gaandeweg ook wel wat van Picon au vin blanc. De buurman zingt: Zonneschijn, waar is mijn zonneschijn. Mijn geluk, mijn droom, mijn zomerwijn. Dan begint het nieuws. Iemand beweert dat kunstgras een lagere ecologische voetafdruk heeft dan echt gras. Net wanneer ik denk dat mijn dag niet stuk kan.