Arendsoog

Vroeger, toen mijn haar nog dik en mijn figuur dun was, en ik nog al mijn tanden bezat, toen had ik een blik, zo scherp als een scheermes. Mensen die me toentertijd te voet of te fiets tegemoet kwamen, herkende ik op tweehonderd meter. Allen die aldus door mij herkend en begroet werden, konden met hun verbazing geen blijf. Ze roemden mijn opmerkzaamheid en zegden dat ik over een arendsoog beschikte. Vandaag is dat allemaal geschiedenis. Om het lezen van boeken te kunnen volhouden, beredder ik me al tien jaar met goedkope leesbrilletjes. Tien jaar geleden had ik ook een fietsongevalletje, waarbij ik op mijn kin viel en me vervolgens een tijdlang niet kon scheren. Sindsdien ben ik een flinke baard beginnen kweken. Tegenwoordig mag ik hemel en aarde bewegen, maar vanop tweehonderd meter zou ik mijn eigen moeder niet meer herkennen. Mij tegemoet komende medemensen staar ik dom onderzoekend aan, om steevast te laat te beseffen dat ik ze toch niet ken. Een maand geleden werd ik daarom noodgedwongen drager van een multifocale bril. Oplettende mensen zeggen me nu dat het ze opvalt dat mijn uiterlijk is veranderd, en complimenteren me met mijn baard, die me blijkbaar goed staat.