Buurman 1

We kregen nieuwe buren. Een buurman en een buurvrouw. De nieuwe buurman, die kenden we al. Drie jaar eerder was hij op een dag verschenen. Hij droeg toen een grijze werkbroek met zwarte stukken op de knieën, veiligheidsschoenen, een wollen muts en een sweater met het logo van een doe-het-zelfzaak in Sleidinge. Hij had de sleutels van het huis naast ons. En van het huis daarnaast. Vanaf die dag was hij er altijd. Uit zijn gettoblaster schalden Nederlandstalige schlagers, die door de buurman luidkeels meegezongen werden, en ook anderstalige hits uit de sixties en seventies, die door de buurman luidkeels fonetisch meegezongen werden. Tof. Maar na drie jaar hadden we het wel gehad. Het uitbreken van muren. Het kloppen, boren en zagen. Paletten baksteen op het trottoir. Massa’s isolatiemateriaal overal. Balken. Dakpannen. En die eeuwige gettoblaster. We hadden er genoeg van. In drie jaar waren de twee huizen naast ons eerst met de grond gelijk gemaakt, en vervolgens weer opgebouwd in de vorm van één veel te grote nieuwbouwwoning. De rommel werd geruimd, de herrie hield op, de verhuiswagen reed voor. Toen zagen we voor het eerst de nieuwe buurvrouw. De gettoblaster zweeg. De buurman ook. De stilte was oorverdovend.

Afbeelding van Alexander Antropov via Pixabay