Dekutjuh

Je zat achterop. Je huilde en schreeuwde. Je vader negeerde je hulpkreet. Hij had onbenullige andere dingen aan het hoofd: tramsporen vermijden en zijn fiets recht houden. Wat hij blijkbaar lastig vond omdat jij niet alleen onverstaanbaar tierde, maar daarbij ook wild met de voeten trappelde en je vuistjes op z'n rug mepte, waardoor hij constant uit evenwicht dreigde te raken. Dus bleef je maar proberen om de ernst van de situatie tot hem door te laten dringen. DEEKUTJUHUHUHU! DEEKUTJUHUHUHU! DEEKUTJUHUHUHU! Maar je articuleerde niet erg duidelijk, en het enige resultaat was dat je vader ook steeds nijdiger werd. Toen jullie uiteindelijk thuis kwamen en hij je uit je stoeltje tilde, vroeg hij quasi verwonderd waar je Dekentje gelaten had. Alsof dat niet zijn verantwoordelijkheid was. Alsof je hem niet de hele tijd gewaarschuwd had. Zo werd Dekentje de eerste dierbare die je verloor. Je rouwproces werd verzacht met een nieuwe vod. Maar omdat die niet vertrouwd aanvoelde en bovendien nergens naar smaakte, wees je haar af. Ook daar kon je pa niet mee om. Hij zei dat je maar eens moest leren tevreden te zijn met wat je had. Je moeder wist nog net een schamper gegrinnik te onderdrukken.