Landschap

Omdat ik er niet in geslaagd was onder de radar te blijven, werd ik gestraft met een promotie. Mijn nieuwe werkplek was een landschapsbureau. Het uitzicht viel tegen. Rondom mij zaten acht collega’s die heel luid praatten omdat ze oortjes in hadden om niet gestoord te worden door de anderen. Aangezien ik principieel nooit iets in mijn oren stop, aanhoorde ik alles wat mijn lotgenoten in hun telefoons schreeuwden. Zes maanden later begreep ik nog steeds niet wat er van mij verwacht werd, maar aan de koffieautomaat lulde ik wel ongegeneerd mee over het functioneren van de afdeling. Ik werd geprezen voor mijn engagement, en omdat ik me zo snel had ingewerkt in de nieuwe materie. Mijn dagen vulde ik met oud-collega’s opbellen om te roddelen over de nieuwe collega’s, die daar niets van merkten, aangezien ze oortjes droegen om niet gestoord te worden. Ik verveelde me steendood, maar liet geregeld vallen dat mijn werk me veel voldoening gaf. Ik werd nog luier dan ik al was. Op een dag voelde ik me niet lekker. Ik zei: Ik voel me niet lekker, en wandelde het landschapsbureau uit. Ik vraag me af of ze dat vier jaar later al opgemerkt hebben.