Troost

Vermoedelijk ergens tussen de geboorte van het eerste en de plechtige communie van het laatste kind kreeg het verdriet haar te pakken. Eenmaal binnen geslopen, zou het zich vasthaken en nooit meer weggaan. Het verdriet wilde gevoed worden, dus gaf ze het zoethoudertjes. Zolang het lekkernijen kreeg, leek het verdriet zich koest te houden. Maar dat was enkel schijn. Het lijf zette uit en het verdriet groeide in stilte mee, tot ze het niet meer kon dragen. Nooit heeft het iets goeds teruggegeven, dat verdriet. Iets in mij laat zich tegenwoordig alleen nog troosten met eten. Hoe meer hoe liever.